ระบบอาหารเป็นอาหารสัตว์เพื่อลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของเมือง

"วิธีการของเราเผยให้เห็นความแตกต่างระหว่างระบบอาหารในเมืองทั้งในและต่างประเทศ" ผู้เขียนร่วม Anu Ramaswami, Sanjay Swani '87 ศาสตราจารย์ด้านอินเดียศึกษาและศาสตราจารย์ด้านวิศวกรรมโยธาและสิ่งแวดล้อมกล่าว "แม้จะมีความแตกต่างเหล่านี้ แต่ตอนนี้เรามีวิธีการร่วมกันในการระบุว่านโยบายใดจะส่งผลให้มีการลดผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมในระดับใด" การศึกษาวิเคราะห์การปล่อยก๊าซเรือนกระจก การใช้น้ำ และการใช้ที่ดินของระบบอาหารสำหรับสองเขตเมืองใหญ่ในอินเดีย ได้แก่ เดลีและพอนดิเชอร์รี และอีกสองแห่งในสหรัฐอเมริกา นิวยอร์ก และมินนิอาโปลิส ผลลัพธ์เน้นให้เห็นถึงผลกระทบของความแตกต่างในการบริโภคเนื้อสัตว์ระหว่างเมืองในอินเดียและสหรัฐอเมริกา รวมถึงความแตกต่างในการแปรรูปอาหาร การเปรียบเทียบเมืองทั้งสองของอินเดียแสดงให้เห็นความแตกต่างในด้านอาหาร ห่วงโซ่อุปทาน และระดับการผลิตในท้องถิ่น โดยทั่วไป การเปลี่ยนแปลงด้านอาหารและการจัดการของเสียกลายเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการลดรอยเท้าด้านอาหารของเมือง โดยการเปลี่ยนแปลงที่เป็นประโยชน์เฉพาะแตกต่างกันไปในแต่ละเมือง นักวิจัยรายงานในเอกสารที่ตีพิมพ์ในวารสาร Journal of Industrial Ecology เมื่อวันที่30 มกราคม Ramaswami ร่วมเขียนงานวิจัยกับ Dana Boyer ผู้จัดการฝ่ายวิจัยและพัฒนาในห้องปฏิบัติการระบบโครงสร้างพื้นฐานในเมืองที่ยั่งยืนในภาควิชาวิศวกรรมโยธาและสิ่งแวดล้อมและสถาบันสิ่งแวดล้อม Princeton ในอีกไม่กี่ทศวรรษข้างหน้า เมืองต่างๆ โดยเฉพาะในประเทศกำลังพัฒนาคาดว่าจะเติบโตอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน ตัวอย่างเช่น องค์การสหประชาชาติคาดการณ์ว่าอินเดียจะเพิ่มผู้อยู่อาศัยในเมืองมากกว่า 400 ล้านคนภายในปี 2593 การศึกษานี้เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามอย่างต่อเนื่องของ Ramaswami และเพื่อนร่วมงานเพื่อพัฒนาการวิจัยและการปฏิบัติด้านความยั่งยืนของเมือง รามาสวามีเป็นผู้นำเครือข่ายเมืองเพื่อสุขภาพที่ยั่งยืนซึ่งสนับสนุนโดยมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติ ซึ่งเป็นความร่วมมือของนักวิจัยมหาวิทยาลัยกับพันธมิตรในอุตสาหกรรมและนโยบาย ในคำอธิบายล่าสุด รามาสวามีได้กล่าวถึงโครงสร้างพื้นฐาน 7 ประเภท ซึ่งรวมถึงระบบอาหาร ซึ่งเมืองต่างๆ ควรพิจารณาเมื่อต้องการปรับปรุงผลลัพธ์สำหรับ สิ่งแวดล้อม ตลอดจนสุขภาพของมนุษย์ ความเสมอภาค และความเป็นอยู่ที่ดี ในรายงานนิเวศวิทยาอุตสาหกรรม นักวิจัยได้เลือกเมืองทั้งสี่เพื่อให้ความแตกต่างของขนาดประชากร โครงสร้างพื้นฐาน อาหารการกิน และลักษณะอื่นๆ โดยมีจุดประสงค์เพื่อสร้างแนวทางที่นำไปใช้ได้ทั่วไป นอกจากการเปลี่ยนแปลงด้านอาหารและการจัดการของเสียแล้ว การศึกษายังประเมินศักยภาพในการลดรอยเท้าของนโยบายเพื่อส่งเสริมเกษตรกรรมในเมืองหรือเปลี่ยนวิธีการเตรียมอาหาร ในนิวยอร์กและมินนิอาโปลิส การศึกษาแสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนอาหารของชาวเมืองโดยแทนที่การบริโภคเนื้อสัตว์ทั้งหมดด้วยถั่วเลนทิลและพืชตระกูลถั่ว สามารถลดการใช้ที่ดินได้มากกว่าครึ่ง และยังสามารถลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ถึง 34% และการใช้น้ำได้มากถึง 24 % แม้แต่การแทนที่เนื้อวัวและเนื้อแกะด้วยสัตว์ปีกและเนื้อหมูก็สามารถลดรอยเท้าได้เกือบเท่าเดิม แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะเป็นสถานการณ์ในอุดมคติที่เกี่ยวข้องกับการนำไปปฏิบัติ 100% แต่ก็สามารถทำให้ผู้กำหนดนโยบายเป็นจุดเริ่มต้นในการส่งเสริมการเปลี่ยนแปลงที่มีความหมายได้ Boyer กล่าว ในอินเดีย การบริโภคเนื้อสัตว์ต่ำกว่าในสหรัฐอเมริกามาก เฉลี่ยต่อปีเพียง 4 กิโลกรัม (8.8 ปอนด์) ต่อคนในนิวเดลี และ 16 กิโลกรัม (35 ปอนด์) ในพอนดิเชอร์รี เทียบกับค่าเฉลี่ยของสหรัฐฯ ที่ประมาณ 59 กิโลกรัม ( 130 ปอนด์) อย่างไรก็ตาม ในอินเดีย ข้าวมีส่วนสำคัญในการปล่อยก๊าซเรือนกระจกและการใช้ที่ดิน การศึกษาแสดงให้เห็นว่าการเปลี่ยนจากข้าวเป็นข้าวสาลีอาจลดรอยเท้าทางอาหารของทั้งเดลีและพอนดิเชอร์รี การปรับปรุงการจัดการเศษอาหารอาจมีประโยชน์ในเมืองทั้งสี่ แม้ว่าวิธีที่มีประโยชน์มากที่สุดในการลดขยะจะแตกต่างกันไปตามลักษณะของการสะสมของขยะในแต่ละประเทศ นักวิจัยพบว่า ในสหรัฐอเมริกา การกำจัดขยะอาหารในครัวเรือนที่หลีกเลี่ยงได้ (กินได้) สามารถลดการใช้น้ำและที่ดินได้ประมาณ 18% ในมินนิอาโปลิส และ 11% ในนิวยอร์ก และสามารถลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจกได้ประมาณ 10% ในทั้งสองเมือง อย่างไรก็ตาม ในอินเดีย ขยะอาหารก่อนการบริโภคเป็นปัญหาที่ใหญ่กว่ามาก เนื่องจากโครงสร้างพื้นฐานสำหรับการเก็บเกี่ยว การขนส่ง และการจัดเก็บอาหารมีประสิทธิภาพน้อยกว่า การแก้ปัญหาเหล่านี้มีศักยภาพมากที่สุดในการลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของระบบอาหารของอินเดีย การศึกษาพบว่าการเพิ่มการทำเกษตรกรรมในเมืองไม่ว่าจะผ่านการทำฟาร์มแบบดั้งเดิมหรือการทำฟาร์มแนวดิ่งจะส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมเล็กน้อย เนื่องจากการขนส่งอาหารคิดเป็นสัดส่วนมากถึง 10% ของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกที่เกี่ยวข้องกับอาหารในนิวยอร์ก มินนิอาโปลิส และเดลี และน้อยกว่ามากในพอนดิเชอร์รี ซึ่งรายล้อมไปด้วยอุตสาหกรรมการผลิตและแปรรูปทางการเกษตร “หลายเมืองกำลังทำการเกษตรในเมืองเพื่อเป็นแนวทางในการลดการปล่อย [ก๊าซเรือนกระจก] ในระบบอาหารของพวกเขา” บอยเยอร์กล่าว "นี่ไม่ใช่การลบล้างผลประโยชน์อื่นๆ ที่อาจมีในแง่ของการศึกษาหรือการออกกำลังกาย หรือเพียงแค่การเชื่อมต่อกับอาหารของคุณอย่างสนุกสนาน แต่การศึกษาของเราให้ความสำคัญกับเมืองต่างๆ ในการหาวิธีจัดการกับการเปลี่ยนแปลงการรับประทานอาหาร และในระดับหนึ่ง การจัดการเศษอาหาร หากพวกเขาต้องการลดการปล่อยมลพิษจากระบบอาหารอย่างมีความหมาย" การดูรอยเท้าทางสิ่งแวดล้อมของระบบอาหารทั้งหมดยังเผยให้เห็นถึงความสำคัญของการแปรรูปอาหาร ซึ่งคิดเป็นประมาณ 20% ของการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในระบบอาหารในเมืองต่างๆ ของสหรัฐฯ ในเมืองต่างๆ ของอินเดีย การปล่อยมลพิษที่เกี่ยวข้องกับการแปรรูปอาหารนั้นค่อนข้างเล็กน้อย แต่ผู้กำหนดนโยบายบางคนเสนอให้เพิ่มการแปรรูปอาหารเพื่อลดขยะอาหาร ประโยชน์ของการลดของเสียอาจถูกชดเชยด้วยการเพิ่มขึ้นของการปล่อยพลังงานที่ใช้สำหรับการแปรรูปอาหาร "ตัวชี้วัดและแนวทางในการศึกษานี้น่าตื่นเต้นตรงที่ควรจะจำลองได้อย่างมาก และเป็นแนวทางที่เป็นไปได้ในการจัดการกับช่องว่างที่สำคัญในความพร้อมใช้งานของข้อมูล และเนื่องจากการใช้แนวทางนี้ทำให้สามารถสร้างข้อมูลที่เปรียบเทียบได้ในเมืองและบริบทที่หลากหลาย" Roni Neff รองศาสตราจารย์ของ Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health ซึ่งไม่ได้มีส่วนร่วมในการศึกษากล่าว "จากด้านการปฏิบัติ การสร้างเครื่องมือเพื่อช่วยให้เมืองต่างๆ สามารถดำเนินการสร้างแบบจำลองดังกล่าวในบริบทของตนเองได้จะเป็นส่วนเสริมที่มีคุณค่า และยังสามารถนำไปสู่การพัฒนาฐานข้อมูลขนาดใหญ่ของข้อมูลระดับเมือง" Boyer และ Ramaswami ยังวางแผนที่จะตรวจสอบความง่ายในการดำเนินการตามตัวเลือกนโยบาย ตัวอย่างเช่น ในพอนดิเชอรี การเปลี่ยนอาหารจากข้าวเป็นข้าวสาลีสามารถบรรลุผลในการลดการใช้ที่ดินได้พอๆ กับการลดขยะอาหารก่อนผู้บริโภค แต่วิธีหลังอาจเป็นไปได้มากกว่าในอดีต ในทางกลับกัน ในเมืองต่างๆ ของสหรัฐฯ การลดการบริโภคเนื้อสัตว์อาจเป็นไปได้จริงมากกว่าการควบคุมเศษอาหาร "สิ่งที่ฉันคิดว่าท้าทายจริงๆ แต่ก็มีประโยชน์เช่นกัน ในสหรัฐอเมริกาคือว่าเราเข้าสู่แฟชั่นใหม่ล่าสุด [อาหาร] เร็วแค่ไหน" บอยเยอร์กล่าว ในขณะที่ในอินเดีย แม้แต่การเปลี่ยนจากข้าวขาวเป็นข้าวกล้อง "อาจมี ส่งผลกระทบอย่างมากต่อชีวิตประจำวันของใครบางคน อาหารฝังแน่นมากขึ้นในโครงสร้างทางวัฒนธรรม และอาหารแบบดั้งเดิมมีความหมายมากกว่าแค่รสชาติและแฟชั่น” Ramaswami และ Boyer มาที่ Princeton ในปี 2019 จากมหาวิทยาลัย Minnesota ใน Minneapolis ซึ่งพวกเขายังคงร่วมมือกับรัฐบาลของเมืองเพื่อนำร่องแผนปฏิบัติการด้านอาหารที่มุ่งปรับปรุงความยั่งยืนของสิ่งแวดล้อมและสุขภาพของประชาชน โครงการผสมผสานการวิจัยเข้ากับการมีส่วนร่วมของชุมชน "การวิจัยของเราทำให้เรามีวิธีการแจ้งแง่มุมด้านสิ่งแวดล้อมของการดำเนินการของระบบอาหารในเมือง แต่ระบบอาหารนั้นมีหลายแง่มุมมาก" Boyer กล่าว "มีแง่มุมทางวัฒนธรรม มีแง่มุมด้านสุขภาพ นี่จึงเป็นเครื่องมือหนึ่งที่เราสามารถจับคู่กับเครื่องมืออื่นๆ เพื่อจัดทำแผนปฏิบัติการด้านอาหารแบบองค์รวม"